Rozdział 4.

Na zegarze wybiła właśnie 10:30. Piłkarze pojawili się punktualnie na murawie. Ustawili się w grupce i zaczęli rozmawiac. Gwizdnęłam głośno i krzyknęłam:

- Panowie! Ustawic się w szeregu! Zanim zaczniemy, chciałam powiedziec, że na moim treningu obowiązuje dyscyplina. Dzisiaj zrobimy teśt wydolnościowy taki sam, jak w tamtym roku. Proszę nie - przeceniac swoich umiejętności. Prawda i tak wyjdzie na jaw. Jesteście gotowi na trening? - puściłam do nich oczko.
- Jesteśmy – krzyknęli chórem. Co za zgrana drużyna – pomyślałam.
- No to rozpoczynamy od rozgrzewki. Zapraszam na wyznaczone miejsce. - chłopcy rozgrzewali się ponad pół godziny. Wolałam byc pewna, że wszystkie partie mięśniowe zostały rogrzane, niż później ktoś miał sobie coś naciągnąc. Gdy wszyscy byli gotowi, rozpoczęliśmy test wydolnościowy. Polegało to na tym, że przygotowany tor trzeba było pokonac w jak najlepszym czasie. Rozpoczął Philipp Lahm, jak przystało na kapitana. Za nim wystartował Schweinsteiger, Kroos, Neuer, Klose, Ozil, Boeateng i pozostali. Ostatni tor zaliczył Mueller, który jako jedyny nie padł na ziemię po przekroczeniu mety. Stanął obok mnie i spojrzeliśmy na chłopców, leżących na trawie.
- A mówiłaś, żeby nie szarżowac. Tak w tajemnicy powiem Ci, że chcieli się przed Tobą popisac. Co panowie? - krzyknął do kolegów. - Nożki nie wytrzymały?
- Thomas, nie nabijaj się z nas – rzucił ostro Poldi, który wyglądał na umierającego.
- Wystarczy panowie tego leżenia. Wstajemy i przechodzimy do rozciągania. - zarządziłam – Dalej, dalej! Nie obijamy się!

Przez resztę treningu słyszałam tylko marudzenie i pojękiwanie z bólu. Na koniec powiedziałam:

- Dziękuję za trening. Wyniki ogłoszę na zebraniu i ustalimy plan treningowy, żeby każdy dożył do tego mundialu.
- Bardzo śmieszne! - rzucił zgryźliwie Bastian, idąc w kierunku hotelu.
- Iga! - usłyszałam za plecami. - Pomogę Ci!
- Nie musisz! - próbowałam coś wskórac, ale Mueller wziął już jedną z toreb.
- Nie muszę, ale chcę. Właściwie, to chciałem Ci się o coś zapytac.
- Tak, słucham.- odparłam, zbierając sprzęt.
- Jutro też będziesz biegac? - zapytał, drapiąc się po karku.
- Raczej tak, a czemu pytasz?
- Bo tak sobie pomyślałem, że mógłbym Ci potowarzyszyc.
- To nawet dobry pomysł. Z wielką chęcią. Jutro o 7:30?
- Wspaniała godzina. To jesteśmy umówieni. - prawie podskoczył z radości. - Gdzie mam zanieśc ten sprzęt?
- Do schowka. - powiedziałam, udając się w jego kierunku.

~.~

Po treningu usiadłam w pokoju i na spokojnie rozważałam plan treningowy. Spoglądałam na wynik testu wydolnościowego, który za wiele nie wnosił do moich założeń. Jedyny wynik, który jest wiarygodny, to czas Muellera. Jest prawie identyczny jak w tamtym roku na początku szkolenia. On jedyny nie popisywał się przede mną. Coś to musiało oznaczac, ale co? Tak skupiłam się na rozplanowywaniu, że nawet nie zauwazyłam, gdy wybiła 15:00. Czym prędzej zabrałam wszystkie potrzebne dokumenty i pobiegłam na salę konferencyjną. Całe szczęście się nie spóźniłam. Joachim właśnie wszedł na podest i zaczął przemawiac. Informował o celach na najbliższe kilka tygodni i opisał plan każdego z dni. Wytłumaczył, że o zajmowaniu danych pozycji będzie informował osobiście i pod koniec szkolenia. Wreszcie nadeszła pora na mnie. Weszłam na podest i rozpoczęłam:

- Witam panów ponownie. Mam nadzieję, że dobrze czujecie się po dzisiejszym treningu. Na początku rozpocznę od przedstawienia wyników dzisiejszego testu wydolnościowego. Najlepszym wynikiem będzie mógł się pochwalic Thomas Mueller, który pokonał tor w czasie 43 sekund. Reszta z was oscylowała w okolicy 45-48 sekund. Ten test to tylko mała informacja dla mnie. Przez kolejne 7 dni będziemy pracowac nad Waszą tężyzną fizyczną, ale przede wszystkim kondycją. Pozostałe dni skoncentrujemy się nad motoryką, więc będziemy cwiczyc z piłką. Mam nadzieję, że będziecie zadowoleni. Dziękuję. - usiadłam na zajmowanym przeze mnie miejscu, a głos zabrał kapitan drużyny – Philipp Lahm:
- Chciałem tylko przypomniec o dzisiejszym ognisku. Obecnośc obowiązkowa, rozpoczynamy o 21:00.

Idea pójscia na ognisko troszeczkę mnie przerażała. Od jakiegoś czasu nie chodziłam na żadne imprezy, nie uczestniczyłam w życiu towarzystkim. Ta blizna odbierała mi pewności siebie. Świadomośc tego, że ktoś może ją zauważyc przytłaczała mnie. Fakt, że musiałabym tłumaczyc się, była dla mnie upokorzeniem. Całe szczęście dziś wieczorem było chłodno, więc spokojnie mogłam założyc jeansy. Wiedziałam, że długo nie będzie dane mi się ukrywac i w końcu będę musiała opowiedziec historię, która sprawiała mi tyle bólu. Gdy się uszykowałam, zeszłam do ogrodu. Ognisko już się paliło, a chłopcy zajęli miejsca. Oczywiście mogłam liczyc na mojego ulubieńca – Schweinstegera, który zajął mi miejsce. Tym razem siedziałam między nim, a Podolskim, który bardzo nalegał, abym opowiedziała coś o sobie. Wreszcie, gdy wszyscy piłkarze dołączyli do Łukasza, musiałam coś powiedziec:

- Ale czemu ja?
- Iga, bo my tu się wszyscy znamy jak „łyse konie”. Jeżeli chcesz należec do drużyny, to musimy Cię lepiej poznac. - naciskał Poldi.
- Jak już tak naciskacie, to opowiem. Nazywam suę Iga Chojnacka. Mam 24 lata. Przez większą częśc swojego życia mieszkałam w Polsce, natomiast od 1,5 roku zameldowana jestem w Monachium. No i to chyba na tyle. Mój życiorys nie jest zbyt barwny.
- Przepraszam, że się wtrącę.
- Tak, Bastian.
- Miała coś wspólnego z piłką nożną? - miałam nadzieję, że uda mi się uniknąc tego pytania. Niestety, łudziłam się.
- Gdybym nie miała, to by mnie tutaj nie było.
- To prawda. Lepiej jej nie podpuszczajcie, bo tak Wam da popalic, że zapamiętacie to do końca życia. - --- Znam to z własnego doświadczenia. - wtrącił się Joachim, za co byłam mu dozgonnie wdzięczna. - Iga, przynieśc Ci coś do picia?
- Jabyś był tak miły.
- To, co zwykle?
- Tak, poproszę.
- Widzę, że dobrze się znacie z trenerem. - zagadnął Ozil.
 -Dobrze, to mało powiedziane. Przyjaźnimy się od 10 lat. Bardzo wiele dla siebie znaczymy. Jesteśmy dla siebie oparciem zarówno w gorszych, jak i lepszych chwilach. Nie wiem, co bym bez niego zrobiła.
- Miec takiego zaufanego przyjaciela to skarb. - powiedział Goetze.
- Święta racja, Mario.

Resztę wieczoru spędziliśmy na opowiadaniu różnych historii i żartów. Wreszczie nadszedł czas na granie w karty. Miano króla każdych wyjazdów zdobywał Miroslav Klose. Wszyscy mówili, że był niepokonany w makao. Postanowiłam sama się o tym przekonac. Chłopcy przynieśli drewniany pień, który służyc miał zastolik. Graliśmy w szóstkę: ja, Podolski, Klose, Loew, Ozil oraz Schweinsteger. Każda z partii była bardzo zacięta, jednak ostateczne starcie toczyło się zawsze między mną, a Miroslavem. Wygrana czwarty raz z rzędu przesądziła o zmianie miejsca na tronie.

- Jak Ty to zrobiłaś?! My już tyle razy próbowaliśmy go pokanac, ale zawsze nasze staranie szły na marne. - zachwycał się Philipp.
- Jeździło się na obozy, a tam grało się wyłącznie w makao, stąd moja wprawa.
- Nie przeżyję tego! - krzyknął Klose, biorąc mnie pod ramię. - Jak moła mnie pokonac kobieta? Jak?
- Miroslav, mam nadzieję, że następnym razem uda Ci się mnie pokonac. - powiedziałam zadziornie.
- Nie podpuszczaj mnie Iga, bo.. - naszą rozmowę przerwał donośny dzwonek telefoniczny.
- Tyle razy prosiłem, żeby wyłączac telefony. Ognisko, integracja... - tłumaczył Loew. 

Jednak telefon dalej dzwonił. W końcu ktoś postanowił odebrac. Okazało się, że to Thomas nie dostosował się do panujących zasad. Wszyscy byli ogromnie zdziwieni, gdyż to on wymyślił zasadę o wyłączaniu telefonów podczas ogniska. Jednak jego rozmowa była inna niż zwykle – krzyczał, przeklinał i rzucał obelgami. Nikt nie wiedział, co się z nim dzieje, przecież nigdy taki nie był. Był człowiekiem o łagodnym usposobieniu, który starał się zrozumiec wszystkich i pomóc rozwiązac ich problemy. Ale teraz ewidentnie on sam potrzebował pomocy, gdyż nie radził sobie ze swoimi troskami. Nagle zapadła cisza. Thomas wrócił, usiadł na swoim miejscu i wpatrywał się w jeden punkt. Wszyscy spojrzeli na jego sylwetkę i wyraźnie się przejęli. Chcieli mu jakoś pomóc, ale nie wiedzieli jak. Ognisko trwało jeszcze niecałą godzinę, a następnie wszyscy udali się do swoich pokoi. Miałam jeszcze pocwiczyc, ale skończyło się na prysznicu i podróży do krainy Morfeusza.